O προπάτορας των «σκυλάδων»
Σκυλάδες δεν υπάρχουν πλέον…
Τουλάχιστον όχι οι αυθεντικοί underground λαϊκοί μουσικοί του περιθωρίου που εμφανίστηκαν και κάνανε σουξέ στα λούμπεν στρώματα της ελληνικής κοινωνίας στα μέσα του 20ου αιώνος.
Υπάρχουν οι σημερινοί όμως. Αυτοί που βλέπουν τη μουσική ως «καλή δουλειά με καλά φράγκα» [που πληρώνει ο καημένος ο μεροκαματιάρης να ξεγελάσει τη μιζέρια του]
Όταν παίζεις μουσική, η έννοια «ΣΚΥΛΑΣ» χαρακτηρίζει μία ολόκληρη στάση ζωής, που στην τελική δεν έχει σχέση με την ποιότητα, ας το πούμε κι έτσι, της μουσίκης που παίζεις ή ακούς.
Αν χωρίσουμε τον κόσμο σε Σκυλάδες και σε Μή Σκυλάδες, ο Σκυλάς είναι αυτός ο μουσικός, που όταν πιάνει την κιθάρα ή το σίνθι σκέφτεται «τώρα θα γράψω κομματάρα για να βγάλω φράγκα».
Δεν έχει σημασία πως ξεκινάς, σημασία έχει που καταλήγεις.
Σύχνα ακούω από γνωστούς, από μπαντες, οτί κουράστηκαν όλο τα ίδια, μια ζωή σκιζόμαστε και τελικά τι έχουμε κάνει; Τι έχουμε κάνει. Τι να κάνουμε δηλαδή; Γιατί, δε σου φτάνει ρε παπάρα που διασκεδάζουν οι φίλοι σου με τις μαλακίες που «γράφεις»; Τι θές; να τα κονομήσεις;
Είναι λογικό βέβαια να βάλεις στόχο να ζεις από αυτό που σου αρέσει να κάνεις, αλλά όσο οι συμβιβασμοί σου είναι περισσότεροι από αυτό που πραγματικά αγαπάς να κάνεις τότε χάνεται η μπάλα…
Τότε πλησιάζεις επικίνδυνα το σκυλάδικο ιδίωμα, όπως έλεγε κάποτε και το τρισμέγιστο φανζίν THE DOG.
Εκεί την πατάνε οι περισότεροι και μπαίνουνε στη λούμπα, να κάνουνε εκπτώσεις γούστου, να βαλτώνει η έμπνευση και η σύνθεση να καθοδηγείται από το τι «πίανει» και από το τι «πουλάει»
Ένα κλικ αρκεί για αποενοχοποιηθούμε λοιπόν, και να παραδεχτούμε οτί ναι, είμαστε σκυλάδες! Μια χαρά είναι! όλοι χρειάζονται! Τότε μπορούμε να συνεννοούμαστε όλοι μια χαρά! Να ξέρουμε οτί από δω και πέρα δε θα μιλάμε για μουσική. Ας μιλήσουμε για μπίζνες, μπάλα, γκόμενες και ότι άλλο θες.
Δε γαμιέται…
Αυτά τα συζητάμε χρόνια τώρα, αλλά καταλήξαμε πρόσφατα.
Υπάρχει μια προσωπικότητα, που στιγμάτισε τον 20ο αιώνα, και ουσιαστικά έδειξε το δρόμο για την καθιέρωση του σκυλάδικου ιδιώματος σε διεθνές επίπεδο.
Έτσι ξεκίνησε και αυτός, με μία κιθάρα, με τραγούδια άλλων, με πολύ γκάβλα, αληθινό ταλέντο, αλλά όπου ακουγόταν η φωνή του, πέφτανε δολλάρια… πολλά δολλάρια… και λίγα λες… αμαξάρες, σπιταρώνες για τη μαμά, ενδοφλέβιες με φυστικοβούτυρο, κάθε βράδυ εμφανίσεις στο ROMEO, ξέρω γω όπως το λέγανε το κατάστημα εκεί στο Las Vegas… Μία ζωή και μία προσωπικότητα που συμπυκνώνει ολόκληρο το ιδίωμα!
Ρώτα όποιο «όνομα» θες της παραλιακής και του αεροδρομίου, να σου πει τη γνώμη του για τον Elvis.
(ρώτα και αυτόν που διατηρεί το ομόνυμο κατάστημα επί της λεωφόρου Νίκης…)
Starlings On A Slipstream 
pes ta eyloghmene na agiasei to stoma sou kai na mpoune ta kounabia pou nomizoun oti einai roknrol sth 8esh tous
avanti maestro ena kalamatiano
re magale pou ta ksereis ayta re?
De kserw,de katalava tipota.
Alla ama se vrw ,tha se gamhsw